Chiàⁿ-káng ê khong-khám

Pián-sı̍t Khu--ê seng-lí nā-sı̄ chò soah, put-sı̂ tō lí-hiaⁿ goá-tı̄ chio--leh, cháu-khı̀ poa̍h-kiáu. Lâng kóng “kiáu ku-lu, thàn-chı̂ⁿ boē hù su”. Chiah bô goā kú niā-niā, chı̍t-koá châi-sán tō su kah chheng-khı̀ liu-liu--lō͘. In bó͘ pau-ho̍k-á khoán--leh, mā m̄-chai cháu khı̀ tó-ūi--a. Ū chı̍t-kang, pián-sı̍t Khu--ê koh cháu khı̀ kiáu-tiûⁿ, it-tı̍t kàu kè-tńg-kang thàu-chá chiah se̍h-sı̂n se̍h-sı̂n tó-tńg--lâi. Lâng mn̄g I khı̀ tó-ūi ? I ı̀n kóng: ”Sà m̄-chai khı̀ khoàⁿ lâng phah moâ-chhiok! Hoài poa̍h-kiáu ê lâng sı̍t-chāi sı̄ ū kàu khong-kham, m̄-nā kui àm bô-thang khùn, ū--ê khah soe--ê, koh su kah thô͘-thô͘-thô͘, thǹg-khò͘ cháu boē lı̄--leh!” “Ah lí chā-àm tı̄ hia leh chhòng siáⁿ-mih?” “Bô--a, goá lóng bô poa̍h, ka-na chē tı̄ piⁿ--a leh khoàⁿ niā-niā.”