Lông-hu Lia̍h-tio̍h Ho̍h

Chá-sı̂ Hi-lia̍p kok ū chı̍t ê kò͘-sū, lūn ho̍h lām-kau pháiⁿ miâ-siaⁿ ê poe-chiáu. Ū chı̍t-ê choh-chhân lâng khoàⁿ pe̍h-lēng-si, àm-kong-chiáu, hit hō ê chiáu put-sı̂ lâi chia̍h i ê ngó͘-kok chiū tiuⁿ-bāng lâi lia̍h. Bat chı̍t-jı̍t tı̄ só͘ lia̍h-tio̍h ê tiong-kan ū chı̍t-chiah pe̍h-ho̍h. Kı̂-û ê chiáu bô thı̂ bô khàu sǹg só͘ tú-tio̍h--ê sı̄ pêng-siông ê sū. M̄-kú hit chiah ho̍h ai-oàn chhiⁿ-chhám, tùi chhân-chú kiû-miā. Ho̍h pâi-lia̍t i ê chêng-lí, kóng i m̄-sı̄ pe̍h-lēng-si, iā m̄-sı̄ àm-kong-chiáu, to̍k-to̍k sı̄ thang khó-lı̂n ê ho̍h nā-tiāⁿ. I kóng-khí i ê iú-hàu, kóng i chı̄n kiáⁿ ê pún-hūn khoán-thāi pē-bú; in lāu ê sı̂ i chhı̄ in; siat-sú in beh pa̍t-tè khı̀, i chiū hō͘ in chē i ê ka-chiah-téng pe khı̀ só͘ ài kàu ê só͘-chāi. Choh-chhân lâng ı̀n i kóng, “Lí só͘ kóng kiám-chhái lóng sı̄ ū-iáⁿ; m̄-kú goá lia̍h-tio̍h lí sı̄ tı̄ pháiⁿ chiáu ê tiong-kan, teh kap in saⁿ-kap thau-chia̍h goá ê ngó͘-kok, chiū tek-khak tio̍h kap in tâng siū hêng-hoa̍t.”

(Tâi-oân Kàu-hoē-pò tē 514 koàn, 1928 nı̂ 1 ge̍h)