Tán I Khí-siáu

Chı̍t ê pı̂n-toāⁿ, lám-noā koh tham-sim ê cha-po͘ lâng siūⁿ beh chhoā un-sûn, hó-gia̍h koh léng-lı̄ ê bó͘. I iang lâng sı̀-kè khı̀ chhoē. Keng-koè chı̍t toāⁿ sı̂-kan hm̂-lâng lâi hoê siau-sit, kóng chhoē--tio̍h ah. “M̄-kú ho͘hN3,” hm̂-lâng kā thok-thâu, “i ū chı̍t ê khiàm-tiám. Ta̍k nı̂ lóng ū chı̍t kang ē khí-siáu.” Cha-po͘ lâng siūⁿ kóng: “Ū chı̂ⁿ, hó sèng-tē, koh súi. Chı̍t nı̂ chiah chı̍t kang khí-siáu niâ. Ná ū iàu-kín? Hoâiⁿ-tı̍t kàu-sı̂ goá chiah khı̀ goā-kháu chàm chiú-ka tio̍h hó mah !” Tio̍h kā hm̂-lâng kóng: “He bô iàu-kín, tang-sı̂ ē-sái tùi-khoàⁿ?” Hm̂-lâng kóng: “Tán i khí-siáu hit kang.”