Ti-hông tiⁿ-giân bı̍t-gí

(Khoàⁿ tùi-bı̄n ê tô͘.)

Ū chı̍t-chiah o͘-a tek-bah tı̄ chhiū-téng teh-beh chia̍h. Ū chı̍t-chiah soaⁿ-káu khoàⁿ-kı̀ⁿ, chiū cháu lâi chhiū-kha pho͘-tháⁿ--i, kóng, "Chēng goá it-seng m̄-bat khoàⁿ-kı̀ⁿ chiáu ê mn̂g chhin-chhiūⁿ o͘-a-hiaⁿ lí chiah pe̍h chiah súi, lí ê seng-khu ia̍h put-chí chéng-chê, phiau-tı̀. Taⁿ chiah-ê m̄-bián koh kóng, chóng-sı̄ lí ê siaⁿ káⁿ chám-jiâm hó thiaⁿ. Lí ê siaⁿ nā chhin-chhiūⁿ lí ê seng-khu hiah súi, goá phah-sǹg bô poàⁿ chiah chiáu káⁿ kap lí pí.” Hit-ê o͘-a thiaⁿ-kı̀ⁿ i-ê tiⁿ-giân bı̍t-gí, pak-tó͘-lāi lóng phū-phū-kún, kha-chhiú ngia̍uh-ngia̍uh-tāng, hoaⁿ-hí kàu tòng-bē-tiâu.

Nā-sı̄ teh siūⁿ, Chit chiah soaⁿ-káu káⁿ ē lı̂-lı̂-á giâu-gı̂ goá ê siaⁿ bô kàu ke̍k hó,siūⁿ tio̍h háu hō͘ i thiaⁿ, bián-tit i teh gı̂. Tú-á khui-chhùi teh háu, hit-tè bah chiū ka-la̍uh. Hit chiah soaⁿ-káu kā hit-tè bah chò i iô-iô pái-pái, tı̍t-tı̍t khô tı̍t-tı̍t khı̀, chiàⁿ iân-lō͘ chhiò chit-ê o͘-a hı̄ⁿ-khang khin, ē po-so--tit. (Khoàⁿ Lóng-sim jū-giân tē 7 bı̄n)

(Tâi-lâm-hú-siâⁿ kàu-hoē-pò 139 kaon3, 1896 nı̂ 10 goe̍h)